Nieustannie uczę się czasu. I wszędzie jest on inny. Jeszcze w Polsce czas leciał jak Ekspres Berlin – Warszawa zatrzymując się na stacjach: praca, dom, czasem knajpa. Osiemnaście godzin dnia czasem nie wystarczało na ogarnięcie tych trzech prostych rzeczy. Niekiedy zwalniał w okresie wakacji. Szczególnie w górach podczas dziesięciogodzinnej wędrówki. Zatrzymywał się wtedy na te kilka godzin w mojej głowie, robił piruety, zakręty, czasem zwieszał się pomiędzy zwojami mojego mózgu, by nagle pchnąć myśl i słowo dalej. Krążył też między chmurami a szczytami gór nigdzie się nie spiesząc. To chyba jedyna przestrzeń, która zmuszała mnie i Jego wtedy do zwolnienia.  Wszystkie inne dłuższe wakacyjne  pauzy i tak nie pozwalały mi…

Jedziemy busem przez trawiaste tereny Parku Narodowego Everglades. Droga jest wąska i prosta. Po jednej stronie niskie trawy i kilka wyschniętych drzew. Po drugiej też trawy kołyszą się lekko na wietrze, kilka namorzynowych krzewów i ibisy brodzące w płytkiej wodzie. Słońce piecze dziś niemiłosiernie, a niebo usiane jest setkami cumulusów. Gdzieniegdzie ich puchatą, białą strukturę przerywa jakiś ptak. Nic nie zaburza tego pięknego miejsca.  No… może trochę warkot naszego auta. Jest pięknie. Otwarta, wielka przestrzeń.  Chmury Zawsze lubiłam patrzeć na niebo. Szczególnie na wielkich, otwartych przestrzeniach. Wtedy dokładnie obserwować mogę ich ruch. Zawsze są inne. Czasem leniwie wiszące nad nami. Wyglądają wtedy jak kawałki słodkiej waty cukrowej porozrzucanej na błękitnej…

miejsce | czas | my Noc była chłodna. Obudziliśmy się jeszcze przed świtem, by przykryć zmarznięte ciała dodatkowymi kocami. Wbrew pozorom lubię chłodne noce, bo w busie śpi się wtedy przyjemniej. Wiem, że za dwie godziny wzejdzie słońce i da man może jeszcze kilkanaście minut dobrego snu. Potem jego ostre promienie wedrą się agresywnie do środka busa i wypędzą nas na zewnątrz, gdzie tylko lekkie powiewy wiatru pozwolą spokojnie oddychać. To kolejny dzień na pustyni. I choć otaczająca nas połać piasku i krzaków wydaje się być wroga, to i tak będzie to idealny dzień. Za oknem słychać dziwne dźwięki – to przepiórki Kalifornijskie przebiegające pod busem szukające robaków, które właśnie…

Home is where you park it (dom jest tam, gdzie zaparkujesz) to przewodnie hasło ludzi w drodze.  Czy jest tak na prawdę? Od ponad 6 miesięcy nasz „dom” jest wszędzie. Czasem jest przez chwilę, czasem przez kilka dni. Parkowaliśmy w przeróżnych miejscach: na amerykańskich pustyniach, w kanadyjskich lasach, pod Walmartem, na stacjach benzynowych. Wiele razy byliśmy też gośćmi u przeróżnych ludzi. Znajomych, nowych przyjaciół poznanych przez internet, ale też nieznajomych poznanych gdzieś w drodze.  Czy tęsknimy za domem? Na rok zostawiliśmy nasz dom. Mówiąc „dom”, myślę o rodzinie, znajomych i przyjaciołach. O chłodniku litewskim i cieście drożdżowym mojej mamy. O naszym kocie, pobliskiej piekarni z chrupiącym chlebem. I naszym ogrodzie…

Dziś leniuchujemy, na pustyni, w pełnym słońcu i wietrze. To jeden z niewielu dni w którym nie ruszamy się z miejsca. I jest dobrze. Spokojnie i cicho, czasem tylko jakiś kruk załopocze skrzydłami nad naszą głową. Wiecie jaki to niesamowity dźwięk. Łopot skrzydeł kruka, jego ogromnych skrzydeł. Czasem brzmi jak pocisk lecący w zwolnionym tempie, czasem jak ogromy wachlarz działający ci trochę wiatru w bardzo upalny dzień. Oprócz kruków jesteśmy my i trochę drzew Jozuego. I mamy czas na kilka rzeczy. Na napisanie bloga, na zmontowanie filmów, na poleniuchowanie w łóżku i ciepły prysznic z butli na dachu. Ale jak wspomniałam nie zawsze jest tak pięknie. Życie w aucie to…