East Coast pachnie rybą

Przez rybackie miasteczko, fiordy aż do campingu, który był porażką

Wrzos pisze:

Obudziłem się lekko połamany, ale nie było tak źle jak w Irlandii, gdzie zdarzało się nam spać w kubełkowych fotelach Hondy Civic. 20 kilometrów dalej znajdowało się Djupivogur – małe rybackie miasteczko posiadające 2 bardzo stare domy, kilka nowszych i kilka kutrów. Odpływa stąd też prom na klasztorną wysepkę Popey.

Zjedliśmy śniadanie i poszliśmy na spacer wokół półwyspu, szlakiem ornitologicznym. Jess jako znany sympatyk ptaków wypatrywała głuptaków i maskonurów, ale widzieliśmy ich tylko cień. Niestety.

Ruszyliśmy dalej na północ, powoli wijąc się serpentynami wschodnich fiordów i omijając koleje góry. Pogoda dopisywała wszystko było zajebiście.

Zboczyliśmy z trasy, aby zjeść obiad w polecanej nam przez pana przewodnika Pascala restauracji rybnej w Eskifjordur. Niestety znaleźliśmy inną, ale bardzo fajnie położoną i z dobrym żarciem.

Jess ciągnęła jedno piwo za drugim – podobno jego nazwa oznacza “sile kobiet”, więc nie wypadało poprzestać na jednym.

Żałujemy, że nie zostaliśmy tam na noc, bo kolejna zatoczka i miejscowość Seidisfjordur, które upatrzyliśmy sobie na nocleg to totalna porażka. Camping pełen ludzi – odchodzą stad promy do Europy. Syf, brud, a do tego mgła i non stop deszcz. O dziwo nasz namiot schnie nawet w deszczu. Nie jest taki do końca do dupy, choć pewnie nie wróci już z nami do domu. Ale Ołówek odpokutowuje więc, luz.

Śniadanie w jednym z najstarszych islandzkich domów

Jess pisze:

Dziś obudził mnie szum wody. Z jednej strony wodospad z drugiej ocean – milo.

Ruszyliśmy do pobliskiej, uroczej rybackiej wioski na śniadanie, które spożyliśmy w progach jednego ze starszych domów na Islandii.

Dziś pełni on funkcje lokalnego muzeum i malej, acz uroczej restauracyjki. Wrzosu bał się wędzonej ryby, wiec zaryzykował tosta z szynką, a ja wszamałam tradycyjny chleb z tradycyjnym, starym lekko już łososiem.

Tyłek bolał mnie już od jeżdżenia autem, więc postanowiliśmy zrobić 5-kilometrową pętelkę po półwyspie. W sumie nic ciekawego, ale pooglądałam ptaki i zjadłam kilka jagód.

Z wioski ruszyliśmy na północ fiordami. Po pól godzinie znużył już mnie lekko krajobraz. Podobnie miałam, gdy w USA przemierzaliśmy Highway 1 wzdłuż wybrzeża: skały, woda, plaże , echhh.

W Eksifjordur postanowiliśmy coś zjeść. Polecam czerwona knajpkę bez nazwy! Na zewnątrz unosił się zapach mokrego piasku i ryby – wiedziałam, że zjemy tu coś dobrego. Na początek mule w piwie – średnie, ale smaczne. Potem ryba z połowo dnia – nie pamiętam nazwy, ale pochodziła z rodziny dorszowatych. Wrzosu wziął sobie gulasz rybny i też nie żałował.

Po kilku dniach pobytu tutaj zauważam, że piękno tej ziemi tkwi nie tylko w krajobrazach. Czuć tu ogromny spokój, jak podczas sjesty we Włoszech…

Miasta, jeśli są, to prawie wymarłe. Sklepy otwierają miedzy 10 a 12, albo jak im się zachce, owce leniwie przeciągając nogi przepełzają przez ulice. I mimo zimna, deszczu i wiecznego wiatru ludzie się tu uśmiechają. I co najdziwniejsze na wszystko jest tu czas, może dlatego, że słońce później zachodzi, a może dlatego, że się po prostu inaczej myśli…

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>
*
*